Kennelijk is men niet in staat om van geschiedenis te leren én lijkt het wel topsport geworden om het elkaar zo lastig mogelijk te maken. Naast de maatschappij ontkomt ook de sport niet aan het onderwerp dat al jaren “trending topic” is: Racisme.
Even voor uw beeldvorming: Ik ben een product van half jaren zestig van de vorige eeuw. In mijn jongere jaren was er ook bijna geen mens te bekennen met een andere huidskleur dan de mijne. Pas in de middelbare schooltijd, zo rond de brugklas, waren er “andere mensen.” Eigenlijk vond ik dat vooral interessant en wilde weten waar zij vandaan kwamen. Met de voetbal kwamen we “ze” ook tegen. Vaak waren dat technisch vaardige en snelle spelers, die vaak ook erg balverliefd waren en minder kennis hadden van het teambelang. Maar al met al waren mensen over het algemeen jaloers op hun, zo leek het, natuurlijke talent. Wij boeren moesten het vooral van hard werken hebben en minder van de technische fratsen, ook al waren daarin ook uitzonderingen. Met die eigenschappen en met wat fysiek werk leek dit fenomeen te neutraliseren….
Op school krijg je geschiedenislessen. En iedereen kan zonder twijfel enkele roemruchte jaartallen noemen die voor eeuwig vastgelegd zijn. Het is dus niet van nu dat mensen elkaar naar het leven staan. Wat wél meermaals bewezen is, is dat er in ieder geval veel extremiteiten bestaan. Dan wordt dan gekoppeld aan geloof en/of afkomst en juist die twee facetten hebben gezorgd voor meer dan negentig procent van alle oorlogen ter wereld. Dat durf ik gerust te stellen….
In een competitie bestrijd je elkaar in een reeks van wedstrijden. Ieder mens ziet er anders uit. Dat hoef ik hopelijk niet iedereen uit te leggen. Voorbeelden te over. Ook karakters lopen erg uiteen. Waar de één het wel goed vindt heeft een ander die tolerantie niet. In een groep/team ontbreekt dan vaak de sociale correctie en gaat men achter de ideeën van de leider/aanvoerder staan. Men is tenslotte een eenheid.
‘Iedere geschiedenis kent ook zwarte bladzijden, maar ook prachtige hoofdstukken…’
André vraagt zich af hoe wij onze eigen geschiedenis gaan schrijven
In dit geval is dat allemaal nog kleinschalig te noemen en kan dit nog redelijk beheersbaar zijn. Maar in volle stadions én bij bijvoorbeeld demonstraties wordt de sfeer al snel grimmig en kan dat weer leiden tot excessen. Men strijdt op dat moment voor hetzelfde doel en schuwt de middelen niet om dat te bereiken. Extremisme ligt dan al snel op de loer….
Een wereldverbeteraar zal ik nooit worden en die ambitie heb ik ook niet. Het houdt mij echter wel bezig. Als bekende mensen zich publiekelijk uitlaten hoe zij tegen zaken aankijken krijgt dat al snel een vervolg. Het aanzetten tot provocaties lijkt niet meer te stuiten op zo’n moment. Die bekenden krijgen mede- en tegenstanders. Tweespalt is dus al gezaaid. Lekker dan…
Het verleden met rust laten wordt niet meer gedaan. Iedere geschiedenis kent ook zwarte bladzijden, maar ook prachtige hoofdstukken. Hoe komen de jaren na 2020 in de boeken? Dat dit jaar in de boeken komt lijkt wel duidelijk, maar hoe verder? Hoe gaan wij onze eigen geschiedenis schrijven?
Acceptatie en tolerantie zijn voor mij twee kernwaarden die gelden. Als we dat allemaal zouden hebben zou de wereld er heel anders uitzien. Toegegeven: Ook ik ben het niet met alles eens, maar om mezelf te laten verleiden tot extremiteiten gaat me te ver. Protesteren is prima en er is recht van demonstratie, maar weet dan waarom je demonstreert. Want als je demonstreert tegen plunderingen en geweld én jezelf compleet verliest hierin schiet je jouw doel voorbij. Het zal wel nooit veranderen en die utopie heb ik ook niet. Maar we zijn in dit land zeker niet zó tolerant en progressief als dat we zelf denken….
Laat ik het tóch positief afsluiten. We hebben een moeilijke tijd achter de rug, ieder op zijn manier. Het wekt irritatie, maar er zijn ook goede dingen uit te halen. De mensheid heeft voor even een waarschuwing gehad en juist dát zou iedereen met elkaar moeten verbinden. Denk daar over na wanneer je wilt gaan demonstreren om “jouw gelijk” te gaan halen. Nogmaals: Probeer iets van elkaar te tolereren en ga niet direct de aanvallende stellingen innemen. In een wereld vol verwijten los je ook niks op.
Ondanks alles wens ik de lezer(s) een fijne zomer en misschien ook wel een zonnige vakantie toe. Het is wat zware kost om mijn zomerreces mee in te gaan. Hopelijk mag ik het volgende seizoen weer wat luchtigere onderwerpen aansnijden. Tot seizoen 2020-2021!
