Zaterdag 12 juli 2014. De wedstrijd om de 3e plek op het WK Voetbal in Brazilië wordt door Nederland winnend afgesloten. Gastland Brazilië krijgt met 0-3 een behoorlijk pak op de broek. De Zuid-Amerikanen hadden toch al niet zo’n beste week, aangezien Duitsland – een paar dagen eerder – in de halve finale van het WK 2014 met 7-1 te sterk was. Zaterdag 12 juli 2014. Dat is dus zes jaar, en een krappe elf maanden geleden, op het moment dat onze beste 11 spelers straks de bal weer in beweging zullen brengen, tegen Oekraïne.
Drie basisspelers vanuit die laatste wedstrijd op dat eindtoernooi in Brazilië zullen ook het komende EK minuten gaan maken. Wijnaldum en Cillessen, maken uiteraard een grote kans op een behoorlijk aantal minuten. De derde basisspeler, Daley Blind, is op de weg terug en zou gezien zijn ervaring ook zeker van waarde kunnen gaan zijn. Benieuwd of hij tijdig voldoende wedstrijdritme op kan doen om veel aan spelen toe te gaan komen. Gezien de ervaring van dit oranje zou zijn aanwezigheid zeer gewenst zijn. Natuurlijk hebben we wereldtoppers, maar de ploeg in 2014 had alleen met Sneijder al een speler die +100 interlands achter zijn naam had staan op dat moment.
Je hoort om je heen vaak de vragen, hoe ver we zouden kunnen komen. Wanneer zou het toernooi geslaagd zijn? Welke doelstellingen zijn er. Kwartfinale? Halve finale? Finale? Ik begrijp dat er een aantal landen altijd kanshebber zijn, omdat ze gewoon altijd erg veel kwaliteit in de ploeg hebben. Landen als Engeland, Spanje, Frankrijk, Duitsland en België hebben de echte wereldtoppers op het wedstrijdformulier staan. Portugal, Nederland en Italië kunnen ook altijd verassen op een toernooi. Maar het halen van een finale of het sneuvelen meteen na de poulefase ligt zo dicht bij elkaar. Dan heb ik de factor geluk nog niet eens genoemd.
Op het WK 1990 in Italië, na het succesvolle EK ’88 kreeg het Nederlands elftal meteen West-Duitsland als tegenstander in de eerste knock-out ronde. In het San Siro in Milaan verloor Oranje met 2-1. Die kan je dus verliezen. Extra zuur, omdat de beide rode kaarten voor Völler en Rijkaard na het ‘spuugincident’ de Duitsers minder pijn deed dan de Nederlanders, maar ‘we’ mochten wel naar huis.
Dat het ook andersom kan zijn bewees de confrontatie met Zweden in 2004 in Portugal. Na de poulefase trof Oranje de Zweden die totaal niet onder de indruk waren van het Nederlands elftal. PSV-keeper Isaksson kwam zelden in de problemen, terwijl aan de andere kant Zlatan (toen spelend bij Ajax), Larsson en met name Ljungberg, Edwin van der Sar bestookten met zwaar geschut. De paal en de lat werden geraakt, ballen voorlangs, maar Oranje overleefde. In de penaltyserie na de bloedstollende 0-0 schoof Arjen Robben de winnende strafschop binnen, waardoor we weer eens een ‘loterij’ wonnen.
Onder van Basten, vier jaar later, in 2008 gaven we Frankrijk (4-1) en Italië (3-0) voetballes. In de derde groepswedstrijd wonnen de wissels nog van Roemenië met 2-0. Prachtig voetbal en effectief. 3 gespeeld, 9 punten, 9 doelpunten voor, eentje tegen. Helaas gingen we er in de eerste knock-out ronde wel meteen uit tegen Rusland.
Waren we in 2008 beter dan in 2004. Ik denk het wel, maar winnen en verliezen in voetbal liggen zo dicht bij elkaar. Winnen en verliezen op een eindtoernooi soms nog dichter. En dan kan het heel snel afgelopen zijn, of het zit op de juiste momenten mee en kunnen we inderdaad heel erg ver komen. Het is ook de charme van de wedstrijden die gaan over één duel. Geen uitdoelpunten, niet rekenen, het moet gewoon gebeuren.
En gisterenavond gaf Jong Oranje het goede voorbeeld, door favoriet Jong Frankrijk met 2-1 te kloppen. En je raad het al, wel een klein beetje tegen de verhouding in. Maar wat geeft het. Wat mij betreft mag het EK beginnen. Hopelijk kunnen we dit weer samen beleven, laat die oranjekoorts maar losbarsten.
Eerste afspraak, zondag 13 juni, 21.00 uur in Amsterdam!
