Zevenhoven | “Het is niet alleen het kampioenshap van dit mooie elftal, maar het is het kampioenschap van de hele club.” Voorzitter René van Zon sloeg met deze mooie woorden, op het overvolle feestende terras, de spijker volledig op z’n kop. Na het laatste fluitsignaal van het seizoen, en toen de titel was veiliggesteld, barstte er niet alleen een feest los op het veld, ook langs het veld vlogen supporters elkaar om de nek.
Wat 24 jaar wachten kan doen met een club, hoeveel oprechte blijdschap het teweeg kan brengen, was geweldig om te zien op het geel-rood overgoten sportpark van Woubrugge. Om nog maar te zwijgen over het volksfeest dat daarna ontstond aan de Stationsweg.
Meer dan twintig jaar wist de trotse dorpsclub op eerste en tweede klasse niveau te acteren. Totdat de aanvoer vanuit de jeugd stokte, oudere spelers vroegtijdig stopte en er logischerwijs stapjes terug gedaan moesten worden. Twee degradaties volgde en er brak op het dieptepunt zelfs een periode aan waarbij Zevenhoven slechts één selectie-elftal op de been kon brengen. En als er in die tijd een vijfde klasse zou hebben bestaan, zouden de geelhemden daar waarschijnlijk hun wedstrijden hebben moeten afwerken. Toch krabbelde de club weer op. Mede door de terugkeer van spelers als Sjoerd Zuijdervliet en Lars Jansen die door eigen ledentekort de jeugdelftallen van Nieuwkoop doorliepen. De terugkeer op het oude nest van Marco Pellegrom, Maurits Splinter, Jordy Zwart en niemand minder dan Lennart van Zon betekende natuurlijk een enorme kwaliteitsinjectie. Vervolgens braken er ook weer jonge spelers door als Nick en Robert Mooren, Jop Vianen en Stan Brouwer en was er de komst van technicus Falco de Lange.
Zo ontstond er weer een team met kwaliteit waar dit seizoen ook de juiste trainer bij werd gevonden. Danny ter Hoeve bracht niet alleen geloof en bravoure in het elftal, hij eiste ook arbeid, veel arbeid, en schroomde niet om ook de ‘grote namen’ aan te pakken. Na de eerste wedstrijd van het seizoen, toen verassend werd gewonnen bij BSC ’68, was de visie van de jonge trainer meer dan duidelijk. “Iedereen moet leveren en dan bedoel ik ook echt iedereen!”
En leveren deden ze, met de onvermoeibare Robert Mooren en Berry Peters als boegbeelden altijd voorop in de strijd. Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Het verlies uit bij Kickers ’69, deze ploeg won dit seizoen slechts één keer, was natuurlijk een klap in het gezicht. Ook de kansloze nederlaag bij Warmunda kwam hard aan, maar nooit was er bij Ter Hoeve en zijn team twijfel. Met de nodige Utrechtse bluf bleef de oefenmeester verkondigen dat het goed kwam. “Geloof me nou, we worden gewoon kampioen”, pochte hij meermaals.
“Ik ben zo trots op deze ploeg, het is geweldig om in mijn eerste jaar meteen kampioen met ze te worden”
Danny ter Hoeve | Trainer Zevenhoven
Na de winterstop begon de ploeg nog moeizaam. Tegen Woubrugge moest met tien man een achterstand worden goedgemaakt. Zevenhoven won uiteindelijk en een lange reeks overwinningen volgde. Na de winterstop werd zelfs niet meer verloren. De belangrijkste overwinning werd natuurlijk behaald tegen BSC ’68, de ploeg die Zevenhoven het gehele seizoen tot het uiterste dwong. De bezoekers waren sterker maar de geelhemden hadden het geluk van de kampioen die middag, zoals ze dat wel vaker hadden dit seizoen. Uit bij SJZ bijvoorbeeld, toen Maurits Splinter vlak voor tijd van bijna eigen helft de 3-3 wist te maken en het meest opvallend blijft natuurlijk de teruggedraaide penalty tegen Roodenburg. Maar verliezen deed de ploeg niet meer. De ploeg snakte op het laatst wel naar het einde, de spanning sloeg in de benen en in de laatste wedstrijden werden de punten met veel moeite binnengehaald.
Maar ook concurrent BSC ’68 had moeite met de favorietenrol en morste twee wedstrijden voor het einde belangrijke punten en hielp Zevenhoven hiermee aan kop. En deze positie zouden de nieuwe helden van de club dus niet meer weggeven. Uit bij Woubrugge stond de ploeg op ‘pole position’ en zou niet meer worden ingehaald. Falco de Lange opende de score, de thuisploeg kwam vlak voor rust nog wel op gelijke hoogte, maar in de tweede helft zorgde achtereenvolgend Maurits Splinter, Berry Peters en Nick Mooren voor de 1-4 voorsprong. Vlak voor tijd, toen het feest aan de zijlijn al in volle gang was, kreeg spits Marco Pellegrom nog zijn verdiende publiekswissel. De lange topscorer was dit seizoen maar weer eens goed voor negentien goals en verliet het veld onder begeleiding van z’n twee zoontjes die voor de gelegenheid in speciaal gemaakte kampioensshirts waren gehesen.
“Wat is dit geweldig zeg, zoveel vreugde. De hele club staat op z’n kop!”
Marco Pellegrom | Aanvaller Zevenhoven
De emoties liepen daarna nog wat hoger op toen scheidsrechter Gak even later affloot. Dolf van Leeuwen werd door de club aangewezen als dé man die de schaal mocht uitreiken. De erevoorzitter, die door de spelers op handen wordt gedragen, sprak ‘zijn jongens’ kort toe om vervolgens het feest aan de spelers te laten.
Bij thuiskomst werd de ploeg op onvergetelijke wijze onthaald en één-voor-één toegesproken door voorzitter Van Zon. Daarna volgde de bekende rondrit op de platte kar om vervolgens bij terugkomst tot in de late uurtjes door te gaan.
Zevenhoven pakte dus het kampioenschap, behaald door de spelers, maar het was zaterdag overduidelijk het kampioenschap van de hele club.
Opstelling Zevenhoven:
Connor van Heertum; Lars Jansen, Jordy Zwart, Jop Vianen; Falco de Lange (80. Gareth Rowlands), Tobias van der Voorn (70. Sjoerd Zuijdervliet), Maurits Splinter, Lennart van Zon, Berry Peters; Nick Mooren, Marco Pellegrom © (90. Robert Mooren)
Bekijk hier de uitslagen en de stand
Foto’s Wim Kweekel (klik hier voor meer wedstrijdfoto’s en de festiviteiten na afloop)
