Het is een trieste gewaarwording. Stilte langs de lijn en lege kantines. Het is de keiharde wereld waar we op dit moment in leven. Twee weken lang was dit het beeld langs de lijn. Nu krijgt het amateurvoetbal een nieuwe klap. De competities zijn stilgelegd.
Het is woensdagmiddag. Ik sta met een mondkapje op in de lange rij voor de kassa bij de Jumbo in Zwolle, waar ik studeer en midweeks op kamers woon. Voor mij staat een bende middelbare scholieren die zojuist de schappen met ham-kaas croissants en blikjes energydrink geplunderd hebben. Achter mij staat een oudere dame, zonder mondkapje. Vriendelijk lachend zeg ik dat ze wel even voor mag met dat ene stokbrood, terwijl ik voor drie dagen aan boodschappen in mijn kar heb liggen. Of ze mijn Max Verstappen zegels mocht. Uiteraard. Ze moest er alleen even op wachten, want de barcode van het doosje eieren werkte niet mee. Vriendelijk lachte ik even richting de mevrouw, als signaal dat het goed zat. Om vervolgens te beseffen dat ik met een mondkapje op stond en niemand dus je gezichtsuitdrukking kan registreren.
Het is mij allemaal te onpersoonlijk. Het slappe verhaal over ‘een avontuur’ bij een Jumbo in Zwolle leek me wel leuk om dat duidelijk te maken, maar ook bij de sportverenigingen was het na de eerste twee weekenden zonder toeschouwers al te merken. Ik hecht veel waarde aan de praatjes met de mensen die ik ken bij mijn club. Even lachen, handen schudden en een schouderklopje, die laatste twee konden sowieso al even niet meer met de coronaregels. Het tekent voor mij het verenigingsleven en ik ben niet de enige die dat heeft. Iedereen die bij SV Nieuwkoop over de vloer komt kent ongetwijfeld Aart Aarts, die hele zaterdagen langs de lijn doorbrengt bij de club. Hoe moet het voor zo’n iemand zijn om dat nu niet te mogen?
‘Als je naar de cijfers van de buitensport kijkt zijn de maatregelen misschien niet enorm nodig’
Toch zullen we het er weer mee moeten doen
Uit onderzoek is gebleken dat de meeste besmettingen bij sportclubs plaatsvinden in kleedkamers en kantines. Inmiddels zijn de kantines gesloten. Een maatregel die killing is voor de meeste verenigingen, maar dus wel effectief bij kan dragen. Kleedkamers mogen nog open blijven, maar er zijn clubs die al hebben besloten ze te sluiten. Als je die twee dingen zou volgen, zou je het probleem dus aanpakken. Het weren van toeschouwers – lees; vooral ouders – draagt daar nauwelijks aan bij. Als je ergens ruimte hebt om anderhalve meter afstand te houden is het wel langs een voetbalveld.
Voor mij als scheidsrechter is het ook even wennen. Op 3 oktober floot ik BSC ’68 JO19-1 – SVC ’08 JO19-1. Je kon bij wijze van spreken een kanon afvuren langs de lijn. Het was stil. Ongezellig. Als scheids voelde ik wel één positief punt en laten we dat ook vooral meenemen uit deze periode. Als er iets op het veld gebeurt dan zijn het vaak ouders die met roepen het vuurtje van ongezelligheid aanwakkeren en er voor zorgen dat de sfeer omslaat binnen de lijnen. Het was zaterdag in ieder geval te merken dat dat nu niet gebeurde. De sfeer op het veld was top, maar de ouders werden gemist. Afgelopen zaterdag stond voor mij Sparta Rotterdam JO13-1 – PSV JO13-1 op het programma. Mijn eerste wedstrijd in de Eredivisie bij de Onder 13. Hoe anders keken ze er daar inmiddels tegenaan. Schouders werden opgehaald toen ik vroeg hoe de plotselinge omschakeling was. Ouders waren daar al vanaf het begin van het seizoen niet welkom, zoals bij zoveel profclubs, waar een ‘bubbel’ werd gecreëerd voor de mannen en vrouwen die wekelijks in het Nederlandse profvoetbal staan.
En eigenlijk had ik hier een andere alinea gezet. Dat we op moesten passen met de toenemende besmettingen. Dat het amateurvoetbal niet weer stil zou komen te liggen. Een verwijzing naar het ‘amateursportertje pesten’ van collega André van der Voort, maar de waarheid haalde ons alweer in. Dinsdagavond zijn er nieuwe maatregelen aangekondigd. Competities zijn stilgelegd. Jeugd mag nog trainen met het team en onderlinge oefenpotjes spelen bij de eigen club. Senioren mogen in groepjes van maximaal vier met anderhalve meter afstand sporten. We zijn dus terug bij af. Het is keihard en als je naar de cijfers van de buitensport kijkt misschien niet enorm nodig, maar we zullen het er toch weer mee moeten doen. Ook als straks de competities op enig moment hervat worden, zal het opnieuw stilleggen op de loer blijven liggen. Een ding weet ik zeker; het wordt een seizoen om nooit te vergeten.
