André van der Voort, 0172SPORT, column, Zeg het Voort!

Missie volbracht

Terugkijkend op zesenveertig jaren activiteit in de sport word ik wat melancholiek en sentimenteel, maar heerst er vooral tevredenheid en berusting. Het veldwerk zit er bijna op, veel meegemaakt onderweg en alles beschouwend heerst er ook een serene rust omdat die beslissing al een tijdje geleden genomen is…

In de jaren zeventig van de vorige eeuw was de jeugd vooral buiten. Wat sport betreft was er alleen de voetbalclub in de omgeving. De andere sporten waren nog niet zo populair als nu. Ook qua accommodaties was er niets. Pleinen en trapvelden des te meer. Op de tegels en vertrapte veldjes vol met oneffenheden probeerde men na schooltijd de voetbalvaardigheden te ontwikkelen en met velen. Leeftijd speelde geen rol, want met het kiezen van de partijen werden eerst de ouderen gekozen en daarna de jonkies….

De spelers van het eerste waren de aanraakbare voorbeelden voor de jeugd en men groeide enkele centimeters als één van die spelers bij jouw wedstrijd kwam kijken of wat dingen tegen jou zei. Natuurlijk had men ook de grote voorbeelden uit het betaalde voetbal, maar die waren onbereikbaar. Deze mannen woonden dichtbij en natuurlijk ging je als jeugdspeler ook bij hen kijken, want daar leerde je van…

Naarmate je ouder wordt en diverse trainers hebt gezien kom je in een fase dat alles snel doorontwikkelt. Fysiek word je meer man en mentaal word je meer bewust van dingen. Maar je bent er nog lang niet. Er is nog één reuzenstap te maken in een voetballeven: Van junioren naar senioren. Dáár komt pas de échte leerschool, want ineens sta jij tussen die gevestigde namen en reputaties. Je bent onder de indruk, maar veel tijd heb je niet. Want voor je het weet hebben zij je al te grazen. Welkom bij de selectie!

De jaren verstrijken. In het begin loop je weleens wat op, maar je herstelt wonderbaarlijk snel. Totdat je zelf een voor een voetballer respectabele leeftijd bereikt en de pijntjes wat vaker en langduriger van aard zijn. Je bent nu zelf een van de routiniers en een nieuwe generatie staat alweer klaar. Je denkt aan afzwaaien want je hebt alles onderhand wel meegemaakt…

Maar om de sport helemaal vaarwel te zeggen vind je ook wat vroeg. Wat kun je dan nog wél doen? Elftalleider? Trainer? Bestuurder? De keuze viel op de tweede optie. Men ziet je nog vaak langs het veld staan en al snel komt de vraag of je iets voor de club wilt doen. Je gaat met elkaar in gesprek en je denkt: Waarom niet? Je blijft betrokken en je bent binnen in een club. Het is ook leuk om jouw ervaringen als speler over te brengen op de jeugd. Zij nemen dit snel in zich op en willen vooral beter worden. Met de oefenstof die vooral in het hoofd zit ga je aan de gang. Het is voor beiden wat onwennig in het begin, maar als er ineens goede uitslagen worden behaald groeit het geloof in elkaar…

‘Als ventje van tien had ik ooit de ambitie om sportjournalist te worden, nu wordt het tijd om daar wat meer invulling aan te geven’

André over zijn toekomst in de sport

Vele spelers van jouw generatie doen hun herintrede. Zij zien jou ook aan het werk met een groep. Maar dan ineens komt er een omslagpunt met verstrekkende gevolgen. Men ziet in jou de keeperstrainer van de toekomst, want in de actieve tijd stond jij toch altijd tussen de palen? Opnieuw volgt er een gesprek met de vereniging. Men biedt een cursus aan, met dien verstande dat je wel langer bij de club aanblijft. Je geeft jouw akkoord en beide partijen zien met veel vertrouwen de toekomst zonnig in…

Zo verstrijken de jaren en volgen enkele clubs. In al die jaren ben ik slechts eenmaal teruggekeerd bij de oude vereniging, maar in een totaal andere setting. Destijds daar begonnen met jeugdkeepers. Het mooie van die tijd was dat de eerste keeper die ik ooit onder mijn hoede had nu de eerste keuze van de club was. Jarenlang trouwens. En daar mag je als trainer best trots op zijn.

Veel gezien en veel meegemaakt. Successen, maar ook teleurstellingen. Maar wat vooral overheerst is het plezier en de spelvreugde van zowel de trainer als de spelers/keepers. Maar toch is het mooi geweest na zo’n lange periode.

Als ventje van tien had ik ooit de ambitie om sportjournalist te worden, mede gegrepen door die prachtige radioverslagen van toen tijdens de Europacup-avonden. Dat is mij na al die tijd nog bijgebleven. En nu wordt het tijd om daar wat meer invulling aan te geven. Soms schrijf je wat, soms praat je wat en je probeert dichtbij die wens te komen. Beroepsmatig zal het niet meer lukken, want daarvoor zijn er onderweg een paar afslagen gemist, maar als goedwillende amateur is er nog wel iets mogelijk. De sport is dan ook nog niet van mij af…

Mooie zeilmiddag bij W.S.V.L. op Hemelvaartsdag

Veteranen SV Aarlanderveen kampioen