Juist in deze tijd smakt men naar aandacht. Aandacht voor elkaar, voor een ander, maar ook voor zichzelf. Precies op een dag die normaal bol staat van de festiviteiten, was het voor mij nu ineens een reguliere werkdag in de (ondersteunende) zorg. Maar aan het einde van deze werkdag werd er een vuurtje aangewakkerd waarvan ik het bestaan lang ontkend heb. Ineens laaide dat vuur op…
Precies zevenenveertig jaar geleden zette ik mijn eerste passen op de groene mat in een officiële wedstrijd. Eigenlijk was ik nog te jong, maar omdat de club te weinig keepers had en mijn vriendjes nog wel iemand wisten ging ik vervroegd naar de club met de kleuren oranje en zwart. Een mooi klassiek tenue met als hoofdkleur het oranje met zwarte manchetten, de zwarte broek en zwarte kousen met oranje bies. Dat shirt zou ik amper gaan dragen in mijn loopbaan, want een keeper wijkt nu eenmaal af in kleuren en toch ook wel in denkwijze. Zo had ik mijn favoriete blauwe trui en eventueel een gele als reserve, mocht de tegenstander een blauw shirt dragen. De eerste handschoentjes waren van katoen met noppenrubber daarop genaaid, zoals men dat kent van een tafeltennisbatje. Je voelde je heel wat in die jaren met die outfit. Na gebleken geschiktheid mocht er dan toch een echt keepersshirt gekocht worden. Zo ijdel als dat keepers zijn moest het totaalplaatje wel kloppen met kleuren en accessoires. Kniebeschermers en een zonneklep werden toegevoegd, evenals scheenbeschermers, toen overigens nog niet verplicht.
‘Mijn ijdelheid en trots als keeper zijn eigenlijk nooit meer verdwenen’
André blikt terug op zijn jaren als doelverdediger
Die ijdelheid en trots zijn eigenlijk nooit meer verdwenen. Als doelman moet je uitstralen dat er voor de tegenstander niets te halen valt. Een muur die niet te slechten valt en moet ogen als een onneembare vesting. Tel daarbij op dat er bij de meeste doelmannen haantjesgedrag en bravoure bijkomt en het plaatje is compleet. Baas in de zestien en hij gaat wel even vertellen hoe de verdediging voor hem georganiseerd dient te worden. En als zij niet luisteren zijn de rapen gaar…
Zo gaan dertig jaren als speler/keeper voorbij en loopt de actieve carrière ten einde. Het mooie van dit alles was dat zowel het begin als het einde exact hetzelfde verliep. In mijn allereerste wedstrijd werd er een penalty gepakt. Aangezien mijn laatste officiële wedstrijd een bekerwedstrijd betrof en er na negentig minuten nog geen beslissing was gevallen moesten strafschoppen een winnaar aanwijzen. Van de vier strafschoppen werden er drie onschadelijk gemaakt. En dat als invaller-doelman, want eigenlijk maakte een chronische knieblessure een vroegtijdig einde aan selectievoetbal. Echter verleer je bepaalde dingen niet….
Dan maar trainer worden om toch bij de sport betrokken te blijven. Eerst bij de pupillen, maar later de wat oudere jeugd. Na negen seizoenen jeugd kwam er een kans om selectiekeepers te gaan trainen. Een nieuwe uitdaging lag er in het verschiet. Naarmate de jaren gaan tellen en fysiek ook een rol gaat spelen, in combinatie met andere interesses, leek het na seizoen 2018-2019 einde trainersloopbaan. Maar het kan verkeren, zo blijkt….
Kennelijk ben ik nog niet klaar op het veld, want ik kon de lokroep niet weerstaan op Koningsdag. Een gesprek later met een behoorlijk “zware” delegatie bleek het enthousiasme wederzijds. Het zal het laatste kunstje op het veld gaan worden voor een x-aantal jaren. En waar kun je dat beter doen dan bij de club daar waar het allemaal begon? Nog eenmaal zo’n “sentimental journey” maken, de jeugd jouw ervaring overbrengen en sturing en impulsen geven aan trainers, spelers en keepers. Weer onderdeel uitmaken van een groot geheel, van een mooie vereniging met een prachtige 75-jarige geschiedenis. Het hart gaat weer helemaal open bij deze gedachten. Het afscheid van het veld wordt dus nog even uitgesteld. Nieuwe ronde nieuwe kansen: Van het prille begin tot de laatste halte: De cirkel is nu écht rond!
