We kunnen al langer niet ontkennen dat er al sinds jaar en dag verschil zit tussen mensen binnen een sportploeg. Dit uit zich niet alleen innerlijk, maar zeker ook uiterlijk. Gelukkig maar, want diverse pluimage betekent immers meer variatie in doen en denken. Maar het schijnt dat niet iedereen er zo over denkt als in bovenstaande…
Een sportteam is een afspiegeling van de hedendaagse maatschappij en bevolking, die in het land zijn ingezeten. Al vanaf de jaren zeventig was het werkaanbod in Nederland dusdanig groot dat er arbeidskrachten uit het buitenland aangetrokken diende te worden. De eerste generatie toen nog zogeheten gastarbeiders kwam in die jaren naar ons land. Vaak was het ook niet het meest ideale werk dat verricht diende te worden. De eigen inheemse bevolking liet “het vuile werk” maar wat graag over aan hun gasten uit het buitenland…
Door beter te kunnen acclimatiseren kwamen ook vrouwen en kinderen over vanuit het buitenland. Zij werden gehuisvest in verstedelijkte gebieden en vaak bij elkaar geplaatst om hun sociale leven op poten te kunnen zetten. Kapitaalkrachtig waren zij zeker niet en er werd dan ook hard gewerkt om alle lasten te kunnen betalen. Vaak hielden zij er meerdere baantjes op na om de kosten te kunnen drukken en om voor zichzelf wat meer ruimte te verschaffen in het huishoudbudget. Het waren zeker geen gemakkelijke tijden voor de hardwerkende gastarbeiders…
De eerste generatie gastarbeiders is nagenoeg uitgewerkt, simpelweg omdat hun leeftijd bereikt is. We praten dan ook over een tijd van bijna vijftig jaar geleden. Inmiddels zijn de families natuurlijk groter geworden en is er een tweede en zelfs derde generatie. De ouderen van het eerste uur genieten van hun welverdiende rust en laten het werk nu over aan de “jongeren.”
‘Nederland is koploper regeltjes en wetjes opstellen, maar hierin voorzien we (nog) niet.’
André pleit voor de invoering van de voetbalwet
Van de gemoedelijkheid van die jaren is echter weinig meer over. De acceptatie is ook een dingetje. De maatschappij is kritischer en harder geworden in al die jaren. Tolerantie naar elkaar toe is niet meer zo vanzelfsprekend. Sociale media, internet en vrijheid van meningsuiting hebben positieve kanten, maar kunnen ook vernietigend hard zijn. Het digitale pesten is daar slechts één van de vele voorbeelden van. Oordelen en vooroordelen zijn schering en inslag, zeker als iemand afwijkt van wat men als “normaal” ziet. Maar wat is normaal in dit verhaal?
Normaal is in mijn ogen dat je collectief een prestatie probeert te gaan leveren en men elkaar accepteert zoals men is. In iedere ploeg schuilen goede en minder goede spelers, maar je zult het toch met elkaar moeten doen. Het respecteren van een tegenstander, arbitrage en andere wedstrijd gerelateerde zaken horen daar ook bij. Natuurlijk hoef je het niet met alles en iedereen eens te zijn, maar hou het waardig en netjes, want je komt elkaar vast nog weleens tegen. Wat te denken van de return en aangezien je in een regio actief bent treft men elkaar wel vaker…
Provoceren, uitdagen en vooral racisme is in mijn ogen een gebrek aan eigen sterkte. Als men het niet op een normale manier schijnt te kunnen winnen verlaagt men zich tot dit soort praktijken. In mijn ogen is het ook zelfs hersenloos te noemen. De KNVB doet er “op hun bekende wijze” iets aan. Wat in mijn ogen de enige oplossing is van dit probleem is het aanmaken van een voetbalwet, zoals deze in Engeland van kracht is. Tijdens de wedstrijden van jouw favoriete club is er elk uur een meldingsplicht en dus een stadionverbod voor het leven. Keihard straffen voor dit soort excessen. De groep die het doet is relatief klein, dus heb je de kern al snel te pakken.
Echter is Nederland zo onderhand wereldwijd koploper met regeltjes en wetjes opstellen, maar hierin voorzien we (nog) niet. Dat wordt hoog tijd, willen we ooit een groter evenement dan onze eigen competities kunnen draaien zonder dat het uit de hand loopt. Een EK, WK of Olympische Spelen organiseren zonder dat we weerstand kunnen bieden aan zulke zaken die een ordentelijk verloop in de weg staan is zinloos. Men moet niet willen investeren in kansloze en onhaalbare projecten, maar pas hieraan gaan denken als je jouw eigen zaakjes op orde hebt. En daar zijn we nog mijlenver van vandaan, héél ver…
