Het is begin oktober. De herfst doet rigoreus zijn intrede. Nu is dit toch al niet mijn favoriete jaargetijde en de regen die neerdaalt bevestigt dat beeld alleen maar. Mijn zuidwestertje ligt in de aanslag, klaar om tóch naar buiten te gaan…
De beslissing is dan al genomen. Steeds vaker ontstaan kleine pijntjes, die kennelijk bij het ouder worden horen. De geest is vaak sterker dan het lichaam, maar dat laatste liegt niet. Die pijntjes waren talrijker en meer voelbaar. Dan denk je na over de toekomst. Wil ik dit nog wel? En wat zijn de gevolgen op de langere termijn?
Dat laatste klinkt wat dramatisch, maar je neemt wel alles mee in jouw overweging. Wat ook een rol speelt is dat je gaat terugblikken. Jouw eerste flashback voert naar beginjaren zeventig toen het kleine ventje zich aanmeldde bij de club om samen met zijn vriendjes voor ‘het echie’ te gaan spelen. Totaal niet met de langere termijn bezig, of het moest zijn dat je opkeek tegen de spelers van het eerste. Want eigenlijk wilde je daar ook komen te spelen…
Je speelde in die tijd wedstrijden na, met jouw beleving en fantasie. Je identificeert je met jouw helden. Zendtijd op televisie was er wel, maar niet zoals het huidige aanbod. Altijd was je buiten met een bal onder de arm of aan de voet. Tennis was toen nog voor de elite. In de winter werd er veel geschaatst en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat er toppers uit onze gemeente zich behoorlijk hebben kunnen bekwamen in deze sport…
Terug naar de bal. Net nog maar op de voetbal zat je met argusogen naar de iets oudere jongens te kijken. Zo zou het ook met jou in de nabije toekomst gaan. Na schooltijd nog snel even een balletje trappen op een pleintje of een veldje met die oudere gasten voordat je moest gaan eten of later op de avond naar de training moest. Daar plande je alles omheen. Want die trainingen, daar wilde je zijn! Huiswerk of niet, dat maakte je op dat moment even niet uit…
Die honger is er altijd geweest. Het beter willen worden door veel te trainen en je te bekwamen tot een speler die van waarde is voor zijn team. Daarbij hoort een stukje aanleg, talent, lef en doorzettingsvermogen. Aan de inzet mocht het nooit liggen. Met die lessen ging je aan de gang en daarna zag je wel waar het schip strandde. Talent en aanleg heb je of dat heb je niet, maar lef en doorzettingsvermogen moeten in jouw karakter zitten als iets vanzelfsprekends. Dat hoeft je niet bijgebracht te worden…
‘De geest is vaak sterker dan het lichaam, maar dat laatste liegt niet.’
Met enige weemoed kondigt Dré zijn afscheid als keeperstrainer aan
Dan is er die fase geweest dat je zelf kinderen hebt die op een sport willen. Uiteraard volg je hun verrichtingen als ouder en heb je een mening. En juist met die mening moet je iets gaan doen. Velen roepen van alles, maar als je vraagt om iets voor de club te doen haken ze snel af. In mijn geval was dit niet zo, want ik wilde die jongens wel training geven met de ervaringen die ik had opgedaan als speler. Zo geschiedde…
In het begin was het van twee kanten wennen aan elkaar, maar nadat die periode was afgesloten zag je veel terug van het geleerde van doordeweeks. Het was puur genieten langs de lijn als ouder, maar zeker ook als trainer. De mannetjes hadden vooral veel plezier en straalden dat ook uit. Natuurlijk gaat dit gepaard met goede uitslagen, zo reëel moet je wel zijn. Maar vooral die spelvreugde was mooi om te zien.
De passie voor het doelverdedigen heeft mij echter nooit kunnen loslaten. Pas toen er voor goede opvolging was gezorgd voor het team dat ik trainde kon ik het zo laten en mijzelf meer bekwamen in de trainingsmethodieken om de keepers te gaan trainen. Dat is alweer zo’n zevenentwintig jaar geleden als ik zo eens terugtel…
Nu is dan écht het moment gekomen dat de (hand)schoenen aan de wilgen worden gehangen. Keeperstrainers zijn van een zeldzaam soort en je moet ook wel een beetje gek zijn om dit te doen. Inmiddels ben ik de gekte voorbij en hoop ik dat de volgende generatie het stokje gaat overnemen. Precies vijftig jaar voetbal zitten er nu op als speler, leider, trainer, lid van toernooi en activiteitencommissie en al wat niet meer. Een mooi getal om mee af te sluiten in de sport op en langs het veld als coach. Maar de stem en de pen blijven, net als het volgen. Want dat laatste gaat nooit meer over…
