Afgelopen weekend was het weer raak in Hoofddorp. Een grensrechter gaat volledig door het lint en slaat de keeper van de tegenstander bewusteloos. Ook ligt er in diezelfde wedstrijd en nagenoeg op hetzelfde moment een speler op de grond die tegen het hoofd wordt geschopt door een tegenstander. Hebben we dan niets geleerd na de gewelddadige dood van Richard Nieuwenhuizen op 2 december 2012 in Almere?
Vol afschuw lees je de kranten, krijg je het nieuws via de voetbal.nl app en komt er op internet en sociale media van alles langs. Vooral die laatste categorie staat vaak bol van scheldpartijen en verwensingen naar elkaar. Het geschreven woord is kennelijk een machtsmiddel geworden om een ander te beschimpen wat hij of zij fout doet. Waar gaan we heen met zijn allen?
Zonder de moraalridder uit te willen hangen is dit een afspiegeling van de verharde maatschappij. Mensen moeten tegenwoordig hun gelijk hebben en als het echt niet anders kan worden alle middelen en troeven ingezet om het heilige doel te bereiken. De verruwing is niet alleen fysiek, maar begint vaak verbaal. Men tracht de irritatiefactor bij de ander zodanig op te krikken dat hij of zij wel door het lint móét gaan. Met alle gevolgen van dien…
Ook in onze regio gebeuren dit soort nare toestanden. Op de laatste dag in maart van dit jaar werd er door een gemeentelijke voetbalvereniging een wedstrijd afgewerkt in hun competitie tegen een ploeg, die met een nieuwe naam opereert dit seizoen, maar de streken van toen kennelijk nog niet is afgeleerd. Het regende gele kaarten aan één kant en daar waren de heren het niet mee eens. Toen vervolgens één van de spelers voor de tweede keer een gele prent kreeg voorgehouden sloegen bij dit heerschap de stoppen door en moest de scheidsrechter worden ontzet. En vaak komen dit soort ploegen er ook nog eens genadig van af, want zij hebben goede contacten met de almachtige bond en haar tuchtcommissie, dit in tegenstelling tot de kleinere clubs.
‘Scheidsrechters zijn meer dan ooit opgejaagd wild’
André van der Voort | Columnist 0172SPORT
Ook vorig seizoen was er zo’n exces in de nacompetitie, toevalligerwijs op hetzelfde sportpark. Daar suggereer ik verder niets mee, maar de aanhang was ook niet bepaald mild te noemen in hun commentaren langs de lijn. De kunst van het provoceren en balanceren op de grens van het toelaatbare hebben we al vaak kunnen waarnemen. In mijn ogen een teken van zwakte als je jezelf en jouw team niet onder controle hebt en je moet grijpen naar andere middelen dan het eigen talent. Want dat is dan kennelijk niet voldoende aanwezig om een wedstrijd in het voordeel te doen kantelen.
Zesenzeventig maanden later heeft geen enkel resultaat opgeleverd en dat is een harde conclusie. Want wat spraken we allemaal schande over de toestanden in Almere. Scheidsrechters zijn meer dan ooit opgejaagd wild. En als we zo doorgaan met zijn allen zullen de mannen in het zwart een uitstervend ras worden en daarmee is dan ook de sport een gepasseerd station. Natuurlijk kan niet iedere scheidsrechter foutloos zijn wedstrijden afleveren en zijn er bij lagere teams altijd clubbelangen in het spel. Maar men mag wel uitgaan van enige objectiviteit van een spelleider, want dat laatste woord is de essentie van een scheidsrechter. Hij moet alles in goede banen leiden en eigenlijk onopvallend aanwezig zijn. Reken er maar op dat hij dat het liefst is, maar zodra spelers aan zijn gezag gaan toornen en herhaaldelijk over de schreef gaan móét hij wel optreden.
Wij zijn zo af en toe de schaamte voorbij. Men roept steeds sterker om vrijwilligers omdat degene die er nu lopen teveel taken moeten verrichten. Maar je kunt je ook afvragen of mensen nog wel deel willen uitmaken van een organisatie in een sport die steeds maar aan het verruwen is, de goeden daargelaten. Het wordt dan ook tijd om af te rekenen met dit imago, dat een zware stempel op de voetbalsport drukt. En daar zijn we allemaal verantwoordelijk voor!
