Eindelijk! Na maanden mochten we weer normaal trainen. Althans we? Iedereen onder de 27. Afgelopen maandag heb ik met ons jongere damesteam meegetraind, omdat ik blijkbaar als 26-jarige nog als jongvolwassene (?) word gezien.
Niet dat ik me zo voelde hoor. Want na het eerste sprintje kon ik al bijna aan de beademing en voelde ik me eerder iemand van 70+. Maar wat was het heerlijk om weer wat te doen! Zeker omdat ik de afgelopen drie maanden zo goed als niks aan sport heb gedaan. Zo was ik de laatste tijd ietwat lui en ben ik nou eenmaal slecht te motiveren om in de kou en in het donker een rondje te gaan hardlopen. Daarom is sporten in teamverband een goede stok achter de deur; je traint niet alleen voor jezelf, maar voor het hele team.
‘Na vijf minuten voelde alles daadwerkelijk weer heel gewoon. Alsof we niet weggeweest zijn’
Angel heeft maandagavond als 26-jarige de groepstraining mogen hervatten
Ieder geval, het moet voor iedereen onder de 27 een heerlijk gevoel geven om weer te mogen sporten in teamverband en voor de trainers om weer goede trainingen te bedenken en uit te zetten. Geen trainingen meer met z’n tweeën of vieren op 1,5 meter afstand, maar gewoon weer een normale pass- en trapvorm, positiespel en partij. Ik moet ook zeggen, na vijf minuten voelde alles daadwerkelijk weer heel ‘gewoon’. Alsof we niet weggeweest zijn (alleen de conditie dan). Als een training al zo snel went, is de vraag hoe snel we straks weer gewend zijn aan het ‘normaal’? En daarmee bedoel ik, als we elk weekend weer een wedstrijd mogen voetballen. Dat we dan onze agenda’s weer vrijhouden voor de voetbal, dat we weer met elkaar in de auto mogen zitten naar uitwedstrijden, dat we de scheidsrechter weer een hand mogen geven, dat we weer duels aan mogen gaan, dat we weer een heerlijke schouderduw mogen geven, dat we weer met elkaar een feestje kunnen vieren in de kleedkamer na een overwinning, dat we weer andere teams kunnen aanmoedigen, dat we na afloop weer een biertje of wijntje kunnen drinken op het terras, dat we de kantine weer in mogen met z’n allen zonder rekening te moeten houden met die irritante 1,5 meter afstand én dat feestjes en evenementen weer maandelijkse vaste prik zijn. Want laat ik heel eerlijk zijn, misschien mis ik de derde helften en feestjes nog wel het meest!
Het eerste weekend wanneer dit allemaal weer mogelijk is, kijken we elkaar waarschijnlijk allemaal aan en kunnen we alleen maar glimlachen en zullen we misschien wel duizend keer herhalen: “O wat hebben we dit gemist!” Om vervolgens gewoon door te gaan en de hele coronaperiode héél snel te vergeten. Ik denk oprecht dat alles binnen een paar minuten als vanouds voelt.
Dus laten we hopen dat volgend seizoen weer een ‘gewoon’ seizoen wordt. Met heel veel mooie voetbalwedstrijden en natuurlijk heel veel gezellige derde helften! Maar laten we nu eerst vooral genieten van deze versoepelingen en misschien niet al te snel juichen. Want als het aantal coronabesmettingen verder blijft stijgen, dan verbaast het me niet als deze versoepelingen straks weer tijdelijk langs de lijn worden gezet.
