De dood. Ik val maar met de deur in huis. Een moeilijk onderwerp om over na te denken, te praten en ook te schrijven. Toch voel ik me geroepen om het te doen. Onlangs zijn Hans Wertheim (teamleider Alphense Boys en zwemtrainer bij AZC) en Gees Veenboer (Triathlon trainer) overleden. Twee zeer gewaardeerde mensen in de sportwereld van onze regio.
Tweede Kerstdag. Na alle gezelligheid in beperkte kring open ik mijn Facebook. Bovenaan staat een bericht waar veel mensen al dagen een beetje voor vreesde: Hans Wertheim is in het ziekenhuis overleden aan het coronavirus. Een onwerkelijk bericht. Een bericht dat me ook raakte. Als scheidsrechter heb ik de afgelopen jaren Hans leren kennen als een man die áltijd vrolijk is. Een man die altijd klaar staat voor de spelers uit zijn team, maar ook al die andere mensen om hem heen. Hij was een luisterend oor voor iedereen die dat wenste.
Omdat ik al jaren wedstrijden fluit bij de jeugdselectieteams van Alphense Boys was Hans iemand die ik heel vaak tegen kwam. En altijd een glimlach bij ontvangst, twee drankjes stonden klaar, eindeloos de kleedkamerdeur open en op slot doen als ik weer iets vergeten was mee te nemen en de positieve woorden na de wedstrijd. Hans was een man die iedereen vertrouwen gaf. Ook mij. Toen ik enig moment overwoog om te stoppen besloot ik af te wachten of ik zou promoveren naar een hogere groep. Als dat zou gebeuren, ging ik door. Hans was vanaf minuut één stellig. ‘Ah, dus je fluit volgend seizoen nog.’ Toen ik inderdaad promoveerde stond Hans me een paar dagen later bij Alphense Boys al op te wachten bij de ingang, toen ik de wedstrijd van zijn Onder 14 floot. ‘Zie je wel, ik heb het altijd al tegen je gezegd’, zei hij stralend.
Kenmerkend was dus ook de manier waarop Hans alles tot in de puntjes perfect geregeld wilde hebben, ook voor zijn pupillen. Twee uur van te voren was hij al aanwezig bij de Boys om alles klaar te zetten, zodat alles tot in de puntjes goed kon verlopen. Daar hoorde ook het ontvangst van de scheidsrechter bij. Gebruikelijk is dat die ongeveer een uur van te voren aanwezig is bij wedstrijden namens de KNVB. Zo gebeurde het dat ik vorig seizoen de wedstrijd van zijn (toen nog) Onder 13 tegen FC Emmen mocht fluiten. In plaats van de gebruikelijke zestig, parkeerde ik vijfenvijftig minuten voor aanvang van de wedstrijd mijn auto op het terrein van Alphense Boys. Snel keek ik nog even op mijn telefoon. Twee gemiste oproepen van Hans. Toen ik het terrein opliep de woorden: ‘Ah, je bent er, ik was even bang dat je niet zou komen.’ Grijnzend schudde ik Hans de hand en bood m’n excuses aan voor het feit dat ik zo laat was.
Terug naar Tweede Kerstdag. Al snel had ik contact met jongens die bij Alphense Boys spelen of gespeeld hebben. En iedereen raakte de dood van Hans evenveel. Vooral de jongens uit de Onder 14, het team waar Hans dit jaar leider was, had het erg zwaar. Een jongen vertelde dat hij op dezelfde dag zijn grote vriend Hans en zijn oma had verloren. Hij had het er behoorlijk moeilijk mee. Ik kreeg er een gigantische knoop van in mijn maag. Het past in de nachtmerrie die 2020 heet. Kippenvel kreeg ik maandag 4 januari. Op het parkeerterrein van Alphense Boys werd door honderden mensen een erehaag gevormd voor Hans, vlak voor zijn uitvaart. De jongens van de Onder 14 hadden een shirt aan met het hoofd van Hans er op, en gooiden bloemen naar de lijkwagen. Het was een mooi eerbetoon en bovendien een goed moment voor de jongens om er een punt achter te zetten.
Nieuwjaarsdag. Opnieuw een pijnlijk bericht. Gees Veenboer is overleden. Ik kende Gees niet persoonlijk, maar als je in de Nieuwkoopse triathlonwereld zijn naam niet kent, hoor je er eigenlijk niet meer bij. Een markante trainer uit de sport, die onder meer Jan van der Marel en Rik van Trigt onder zijn hoede had. Eindeloos veel successen werden behaald.
Zelf denk ik bij het horen van zijn naam aan een veel benoemde uitspraak van hem, dat als het buiten regent, je juist moet gaan fietsen, omdat de concurrentie dan op de bank ligt. En zo had hij meerdere uitspraken of acties die Gees kenmerkte. Twee dingen bleven hangen. De ene uitspraak kwam van Rik van Trigt, op de site Trikipedia: ‘Zijn trainingsmethodes zijn specifiek, niet te kopiëren ook. Wie niet naar hem luisterde was snel afgedaan. Ga dan maar beter met je vriendinnetje naar de bioscoop, zei hij dan.’ Een ander verhaal kwam van Bas Oostwouder, onder een Facebookpost van hetzelfde Trikipedia. ‘Donderdagavond: verzamelen bij Gees om te trainen op de Achtermiddenweg (interval), na de training nog even naar het toilet… hing er een haas af te sterven boven de wc-pot. “Ja, hij was nog warm, toen ik hem aangereden op de achttienkavels vond, zonde om te laten liggen.” Mooi mens.’
Twee mensen om nooit te vergeten. Dat zal ook niet gebeuren. Voor Hans en Gees heb ik één laatste woord. Bedankt.
De nabestaanden van Hans en Gees wens ik uiteraard veel sterkte toe in de komende periode.
