Eigenlijk is het al te gek voor woorden dat men moet doen besluiten om over te gaan tot actie. Wat vroeger als uitzondering werd gezien schijnt nu gewoon gemeengoed te zijn geworden. De (taal)verruwing lijkt af en toe ook niet meer te stoppen…
In een tijd dat mensen, mede door de opkomst van sociale media en de verdere digitalisering, steeds meer denken hun eigen mening te kunnen ventileren vanachter een toetsenbord of via hun eigen mobiele telefoon, zie je dit verschijnsel steeds vaker ook op de velden terug. Het K-woord wordt meer dan ooit gebruikt, net als het roepen over de mogelijke geaardheid van bijvoorbeeld een scheidsrechter en/of tegenstander. Stuitend voor degenen die ooit met deze vreselijke ziekte te maken hebben gehad of moeite hebben gehad met bijvoorbeeld een coming-out in hun nabijheid. Een gezonde verbale discussie lijkt niet meer te kunnen zonder dat hierbij krachttermen gezet worden.
Waar is het misgegaan? Sinds dat we leraren met hun voornaam mochten aanspreken? Of sinds de tijd dat de geestelijken niet meer “heilig” werden verklaard omdat hun waarheid dé waarheid was? Of is het de tendens van de hedendaagse maatschappij of een afspiegeling daarvan? Uit bovenstaande blijkt dat dit best wel vragen oproept en wie hierop de antwoorden weet mag het zeggen. Persoonlijk denk ik dat het een afspiegeling is van de verhuftering van de maatschappij. Kijk alleen al eens in het verkeer hoe mensen op elkaar reageren op hun rijgedrag. Het korte lontje van velen en de daarbij uitgesproken mening over iets of iemand doen daar geen goed aan.
‘Er is een bingokaart te maken van excuses na een verliespartij, over het eigen falen wordt het liefst gezwegen’
André roept sporters op om elkaar te corrigeren
Gelukkig staan er mensen op die hier wat aan willen doen. Bij TAVV is men intern druk bezig geweest om hieraan cachet te geven middels een actie. Het heeft zelfs geleid tot aandacht vanuit de landelijke media. Dat dit de interesse wekt is op zich al bijzonder, want zo bijzonder zou dit eigenlijk niet moeten zijn. Zo gek is het dus al. Normen en waarden, gewoon op een sportieve manier de strijd willen aangaan en iedereen weet dat winnen en verliezen synoniemen zijn in de sport. Dan komt er een stukje acceptatie na een nederlaag of een feestje bij een zege en je moet door, want volgende week wacht immers de volgende tegenstander.
Oorzaken zijn er altijd wel te vinden. Er is een bingokaart te maken van excuses over een verliespartij. Over eigen falen wordt dan ook maar het liefst gezwegen. Dat is inherent aan de sportcultuur die er heerst. Beluister of bekijk eens een willekeurig interview na afloop met leden/staf van het verliezende team en de excuusmodus gaat aan.
Om toch nog enigszins positief af te sluiten roep ik de sporters op om elkaar te corrigeren wanneer er iemand over de schreef gaat in woord en gebaar. Sociale controle heeft wel degelijk invloed op iemands gedrag. Laten we dan ook met zijn allen leren om dingen wat gemakkelijker te accepteren, zelfs als je weet dat je gelijk hebt maar het niet krijgt. Een scheidsrechter is vaak ook maar iemand die wordt aangewezen door de club van dienst en bij de jeugd zijn dat mensen die vrijwillig hun taak doen om in ieder geval de wedstrijd te kunnen spelen. We zijn en blijven amateursporters, hobbyisten en hebben dus ook (technisch) onvermogen. Zo reëel moet je het ook zien. Verleg de tolerantiegrens en ontsteek niet na iedere discutabele beslissing die in jouw nadeel uitvalt. Sporten is een sociaal gebeuren: Eén voor allen, allen voor één. We hebben al een nijpend tekort aan scheidsrechters en we weten allemaal dat we zonder zo’n leidsman geen wedstrijden meer gaan zien.
Dát besef moeten we onder ogen gaan zien. Wijsheid is meer dan ooit geboden. Denk dus goed na over de mogelijke gevolgen van een fysieke of verbale uitspatting!
