Even twijfel ik. Ik twijfel eigenlijk best wel lang. Het liefst wil ik wat kwijt over de ASO, het
bedrijf wat de Tour de France, La Vuelta en nog wat andere wielerkoersen organiseert. De
laatste 15 km van de 3e etappe, gisteren was waanzin. De persoon die verantwoordelijk is
voor de routekaart van deze dag, heeft vast gedacht: We doen op een paar kilometer van de
meet nog een dorpje aan, we gooien 2 flauwe bochten links en rechts in de finishstraat, en
we jagen er 180 nerveuze renners doorheen. 180 renners met te veel belangen. Klassement,
commerciële sponsor belangen, belangen van de sprinters. Dat hier geen zwaargewonden
zijn gevallen is een wonder.
Echter kan ik niet anders dan in deze column toch naar het EK te stappen, anders wordt het
rommelig, twee onderwerpen door elkaar heen te combineren. En dat is nou net wat het EK
voor oranje was in mijn ogen: Rommelig.
Wat een kater! Voor Oranje was Boedapest in de achtste finale het eindstation van een toch
wel teleurstellend EK. De spelers kunnen op vakantie. De trainer kan op vakantie. In de
eerste week van september zien ze elkaar weer voor drie wedstrijden in een week. Een
bezoek aan Noorwegen op 1 september wordt gevolgd door twee thuisduels tegen
Montenegro (4-9) en Turkije (7-9).
En een teleurstellend EK voor Oranje was het. Met enige jaloezie keek ik naar de laatste
groepswedstrijd van de Denen in Kopenhagen tegen Rusland. Leuk om naar te kijken. Vol
passie, werklust, strijd, bij vlagen acceptabel voetbal en het hele land als een vocale twaalfde man
erachter. En nog mooier was het gisteren. Wat een wedstrijden. Ik vond het bij Oranje bijna
‘on-Nederlands’. Ook in de drie gewonnen poulewedstrijden. Het was moeizaam in het veld,
het was moeizaam buiten het veld.
‘Ook buiten het veld was het rommelig. Het oogde allemaal net wat te vrijblijvend. Ik miste structuur, duidelijkheid, ik miste iets.’
Ludo vond Oranje dit toernooi ‘on-Nederlands’
En dan heb ik het niet over de 1-5-3-2 of de 1-4-3-3. Veel mensen verwarren de formatie
met de speelwijze. Of beter gezegd, veel mensen noemen beide termen in één zin. Maar het
zijn twee hele verschillende dingen. En volgens mij lag het probleem helemaal niet in de
formatie. In 1988 werden we Europees Kampioen in 1-4-4-2. In 2010 haalden we de WK
Finale in 1-4-3-3 en in 2014 haalden we de halve finale WK in 1-5-3-2. In mijn ogen niet het
probleem. Sterker nog, het voetbal evolueert enorm. In het hedendaagse voetbal worden
buitenspelers schaarser. Het spelen met kleine ruimtes in de rug en het aanvallen vanuit de
reactie/omschakeling loont. Internationaal speel je ook vaker tegen twee spitsen en wil je in
overtal verdedigen. Daar past een formatie als 1-5-3-2 prima bij. Volgens mij was die keuze
van de coach prima uit te leggen.
Het ging dit toernooi veel vaker mis in de speelwijze, het plan en de herkenbaarheid daarvan
voor spelers. Het vele balverlies in het centrum van het veld (bij Memphis en Wijnaldum),
daar waar het – in het omschakelmoment – moeilijk te verdedigen is. De ongecontroleerde
drukmomenten waarbij spelers in te grote ruimtes komen te verdedigen. Te weinig diepgang
en daar waar deze er was, heel erg voorspelbaar. Daarnaast vond ik het ingrijpen van de staf,
te laat en te makkelijk. Alsof het met een middenvelder eraf en een aanvaller erbij ineens
dreigender wordt. Als je na 45 minuten spelen nog niet op de goal hebt geschoten, met
spelers die wekelijks actief zijn bij Juventus, Barcelona, Internazionale en Liverpool dan moet je volgens mij gewoon ingrijpen. Spelers noemden het een off-day. Maar volgens mij is dat
te kort door de bocht. Vanaf de (oefen)wedstrijd in Portugal tegen Schotland tot aan
zondagavond 19.45 uur was het onvoldoende.
Daar kun je dan bij optellen dat Oranje in de wedstrijd tegen de Tsjechen slechts zes
overtredingen heeft gemaakt, dat we het meeste balbezit hadden en de meeste passes
hebben gegeven. We hebben geen enkele doelpoging tussen de palen kunnen krijgen.
Voetbal draait om het voorkomen en het maken van doelpunten. Niet meer en niet minder.
Ook buiten het veld was het rommelig. Met name in de communicatie. Spelers die via een
app te horen krijgen, dat ze zijn afgevallen voor een eindtoernooi. Zelfs op het niveau waar
ik zelf actief ben, bel je een speler als er iets zou kunnen gebeuren waar een hij geen
rekening mee heeft gehouden. Gewoon om de rust te bewaren en omdat het fatsoenlijk is.
Daarnaast kunnen we vaststellen dat onze bondscoach op z’n zachtst gezegd, soms wat
onhandig en ongelukkig was in zijn uitspraken. Spelers die met hun telefoon langs het
trainingsveld zitten. De bondscoach die namen door elkaar haalt. Het oogde allemaal net
wat te vrijblijvend. Ik miste structuur, duidelijkheid, ik miste iets.
En natuurlijk die details waar ik het in mijn laatste column al over had. De uitschakeling en
het bereiken van de volgende ronde, zat deze wedstrijd in een 1-op-1 kans van onze beste
man, in een handsbal en in het niveau van het individu. Als…als….als. Het telt allemaal niet
meer. Mochten we nog een paar wedstrijden krijgen zoals gisterenavond Kroatië – Spanje en
Frankrijk – Zwitserland, met 14 goals, een verlenging, penalty’s en het terugvechten uit
geslagen positie dan is het toch nog een leuk EK geworden. Helaas wel eentje die we als
Nederlanders snel zullen vergeten.
Ik wens jullie allemaal een fijne zomer!
