Half november worden de eerste contouren zichtbaar. Het bestuur van een voetbalclub weet dat de weken van de waarheid aanstaande zijn. Het technisch kader bladert nog even door de visie van de vereniging en de penningmeester zit als een waakhond op de centen. Eindelijk kan de secretaris de uitnodiging de deur uitsturen…
We hebben het over de (hernieuwde) contractbesprekingen van de technische staf. Geven de trainingen, wedstrijden en uitslagen reden voor een langer verblijf? Is de spelersgroep tevreden over de oefenstof en het leerproces? Hoe ziet de toekomst van de club er uit? Want op het moment dat de gesprekken gaan plaats vinden moet je minstens nog een half jaar met elkaar door en neemt men dus een beslissing op de langere termijn. Passen de trainers dan nog wel bij de club? Dat soort zaken dus.
De enige die zich het minst druk lijkt te maken hierover is de hoofdtrainer zelf. Hij zit midden in de competitie, stelt zijn trainingen samen, bereidt de wedstrijden technisch en tactisch voor, wikt en weegt én richt zijn blik per wedstrijd…
En tóch, de uitkomst van die gesprekken heeft vaak een weerslag op de resultaten. Als de trainer blijft heerst er een serene rust. Maar als de wegen gaan scheiden ziet men dat vaak terug in de resultaten. Men moet met elkaar verder, met de gedachten dat het gaat stoppen. Gebrek aan motivatie kan dan ten grondslag liggen aan de mindere fase uit de winterstop. Ook voelt een trainer zich ‘verraden’ door een stel mensen binnen de club zodra hij weet dat er een einde aan de samenwerking komt. Maar dat ligt natuurlijk ook aan de persoon zelf óf dat het initiatief van het einde van de vereniging komt óf van hemzelf…
‘De trainer voelt zich ‘verraden’ zodra hij weet dat er een einde aan de samenwerking komt’
André van der Voort – Columnist 0172SPORT
Als hedendaags trainer moet je veel in je mars hebben. Allereerst de vereiste papieren, voetbal-knowhow, een visie bezitten, trainingen kunnen organiseren, kunnen omgaan met de plaatselijke en regionale media, psychologisch vaardig, communicatief sterk én vooral een klankbord en uithangbord zijn voor spelers en club. Ga er maar aan staan!
Iedere zichzelf respecterende vereniging weet ook dat de ene trainer beter is in het ene onderdeel dat het andere en vice versa. Mijn criterium van een goede trainer is er eentje die ook de nummers twaalf tot en met zestien tevreden kan houden. Basisspelers klagen namelijk nooit over een trainer; ze kijken wel uit. Maar de reserves zijn de eersten die gaan muiten en zolang je dat kunstje als trainer beheerst kun je verlenging van het dienstverband tegemoet zien.
Ieder jaar weer dezelfde kermis, want de voorzitter wil natuurlijk nieuws te melden hebben op de nieuwjaarsborrel. In onze regio is het dit seizoen extreem rustig gebleven. Van de acht clubs zijn er maar liefst zeven trainers die ook volgend seizoen voor de groep staan. Alleen bij Nicolaas Boys is de situatie nog ongewis op moment van schrijven, maar het zou zomaar acht uit acht kunnen worden.
Voor het journaille best wel saai te noemen, maar voor de club een teken dat men tevreden is. Het is zeker niet de weg van de minste weerstand om de technische staf te behouden voor nog een jaar. En als tevredenheid heerst kan de sensatiepers een jaartje wegblijven. En daar is volgens mij iedereen wel blij mee…
