0172SPORT column Rick Sinnige, Sinnige teksten

Week van de scheidsrechter

Hoera. Het seizoen is een paar weken onderweg en dat betekent dat het weer tijd is voor de jaarlijkse ‘Week van de scheidsrechter’. Een week lang geforceerd de scheidsrechters in het zonnetje zetten.

Begrijp me niet verkeerd. Elke actie om scheidsrechters in het zonnetje te zetten tijdens de week van de scheidsrechter is leuk. Je ziet regelmatig creatieve dingen voorbijkomen. Pakketjes met iets lekkers, doosje merci, een kaart of gebak. Jaarlijkse prik is ook de kaart van Jan Dirk van der Zee, directeur amateurvoetbal bij de KNVB, die op de deurmat ploft bij alle scheidsrechters. Dit jaar kwam hij niet verder dan een mailtje met ‘bedankt’ erin. De waardering spat er vanaf.

De week van de scheidsrechter zou zoveel leuker worden wanneer die ene week niet het enige moment zou zijn waarop men zich positief gedraagt tegen scheidsrechters. Want nog altijd staat het bol van de malloten op de velden, die week in week uit de scheidsrechters uitkafferen of soms zelf fysiek belagen. Neem begin dit seizoen een scheidsrechter die een kopstoot kreeg bij De Meern. Hopen dat dit soort dingen uit het voetbal verdwijnen lijkt haast een sprookje.

‘Een groep bloeddorstige ouders die soms wel door het hek heen leken te willen breken en een speler die me een mongool noemde…’

Rick kende een prima wedstrijd tijdens de ‘week van de scheidsrechter…

Mijn eigen wedstrijd tijdens de week van de scheidsrechter bestond uit 22 opgefokte spelers, een bank met intimiderende stafleden, een clubgrensrechter die er een zooi van maakte, een groep bloeddorstige ouders die soms wel door het hek heen leken te willen breken en een speler die me een mongool noemde nadat ik niet voor een overtreding in zijn voordeel floot, uiteraard kon kreeg hij vervolgens de rode kaart. Is dit dan de dagelijkse standaard? Niet helemaal. Dit was wel iets extremer dan wat ik wekelijks meemaak, maar dit soort dingen komen nog te vaak voor.

Het hebben van plezier is door dat soort dingen niet altijd makkelijk. Dat zal ook een van de redenen zijn waarom de KNVB en de voetbalclubs zoveel moeite hebben om nieuwe scheidsrechters te vinden. Mede door de coronaperiode is de spoeling erg dun geworden en er zijn nauwelijks aanmeldingen voor de bondscursussen. Als ik tegen iemand vertel dat ik scheidsrechter ben, is de eerste reactie vrijwel altijd: ‘Dat lijkt me best zwaar, met al dat commentaar.’ Het tekent de negatieve spiraal. En zie door die negatieve spiraal nog maar eens nieuwe enthousiaste scheidsrechters te krijgen. De verantwoordelijkheid zou veel meer gedragen moeten worden door spelers, door zich normaal te gedragen op een veld. Want men kan wel heel goed klagen als er geen scheidsrechter is.

Mooi vond ik het om te horen hoe Hans Kraay Jr. zondagochtend op ESPN vertelde dat hij in zijn tijd als amateurtrainer het respect voor de scheidsrechters kreeg toen hij in zag hoe lastig het was. In je eentje naar een club gaan, daar te maken hebben met twee partijdige grensrechters en mensen die je van de eerste tot de laatste stap op het complex proberen te intimideren.

Volgende week doe ik het weer, op pad gaan in m’n eentje, net als een heleboel collega’s, met als doel om weer met een glimlach van het veld te stappen. Want daar gaan we elke week weer voor. En als dat is gelukt, dan genieten we daar extra van, want dat kan gelukkig het grootste deel van de tijd en niet vaak genoeg.

Martijn van den Bos gaat 24 uur biljarten voor Arie-Jan

Voorbeschouwen met Lyndon de Bruijn en Jorn Poelwijk op TAVV – Aarlanderveen