Minimaal vier weekenden lang geen bal op de televisie of te doen. Sporters, trainers, bestuurders en vrijwilligers rondom een club vallen noodgedwongen in een gat. Ook de horeca biedt geen soelaas. Het inslaan is begonnen, gezien de lege schappen in de winkels. Stilte en gekte maken zich meester van de samenleving…
We kunnen er gewoon niet meer omheen met zijn allen: Er is een gigantisch probleem. Alleen de zogeheten “vitale beroepen” mogen nog werken en de rest wordt geadviseerd dit vooral vanuit huis te doen. Scholen en kinderopvang zijn dicht, de straten angstvallig leeg en de snelwegen lijken verlaten. Hoe lang houden we dit vol? Met name kinderen zouden het liefst buiten willen spelen en niet de hele dag voor de beeldbuis zitten. Dat is voor heel even leuk, maar al snel slaat de verveling toe…
Het werd al “een oorlog tegen een onzichtbare vijand” genoemd. Evenmin kun je spreken van een vakantie, want met vakantie doe je leuke dingen, ga je eens wat vaker uit eten en heb je alle vrijheid om te gaan en te staan waar je maar wilt. Voor iedereen is het merkbaar, of je nu wel of niet een vitaal beroep hebt. Het lijkt alsof je een ouderwets straatverbod opgelegd hebt gekregen en de avondklok is ingegaan. Maar één troost: Je bent niet de enige die er last van heeft…
‘De “onzichtbare vijand” geeft een soort “Oranjegevoel” zonder enige vorm van uitbundigheid’
André over de corona-crisis
We moeten het dan ook met zijn allen dragen en we kunnen de gevolgen pas overzien als “die onzichtbare vijand” definitief verbannen is naar de eeuwige jachtvelden. Iedereen zal offers moeten brengen. Het kweekt wél saamhorigheid omdat we meer dan ooit beseffen dat we elkaar keihard nodig hebben in deze tijd van recessie.
Ongeacht voor welke club je bent of waar je ook vandaan komt. Het geeft een soort “Oranjegevoel” zonder enige vorm van uitbundigheid. Dat gevoel moeten we dan nog maar even vasthouden en dan later weer met elkaar de competitie aangaan. Het zijn spannende weken zonder dat er wedstrijden zijn. Deze spanning vergoedt niets, maar we hebben er allemaal last van. De honger naar de bal zal gevoed moeten worden. Gelukkig is dit niet verkrijgbaar in de supermarkten, want anders hadden we er opnieuw een lege schap bij…
Laten we het dan maar met zijn allen proberen “maximaal beheersbaar” te houden, zoals onze minister-president dit noemde. Nog even door de zure appel heen bijten, maar uiteindelijk zal het geduld worden beloond en kunnen we de draad weer gaan oppakken. Hoe lang we geduldig moeten blijven is nog ongewis, maar die beloning gáát er komen….
