In de regionale ochtendkrant uit deze streek is de jaarlijkse strijd weer losgebarsten. U kunt weer gaan stemmen. Niet voor de landelijke, provinciale en gemeentelijke politiek, maar het gaat in dit geval om een heuse sportprijs: De Clubheld van het Jaar.
Zij die de kalklijnen trekken, grensrechters- en hoekvlaggen strijken en ballen op spanning brengen en invetten. Zij die zich opgeven voor een bar- of activiteitencommissie. Zij die fluiten en zich laten uitschelden, omdat iemand nu eenmaal de scheidsrechter moet zijn. Geheel belangeloos offeren zij hun vrije tijd op om de club draaiende te houden.
‘Bij sommigen clubs gaan zelfs meer biljetten onder of over de toonbank dan dat er ballen in het hok liggen’
André ziet het om zich heen steeds vaker mis gaan
Clubhelden behoren tot een uitstervend ras. Dat komt omdat de betekenissen van de woorden “vrijwilliger” en “amateursport” vervagen. Sommige vrijwilligers en amateursporters krijgen geld voor hun diensten. De willekeur is groot. Die materiaalman krijgt wel een zogeheten onkostenvergoeding, die conditietrainer niets. De spits krijgt zóveel, de keeper noppes. Er zijn clubs die junioren enkele euro’s per uur laten verdienen om training te geven, terwijl op een ander veld een man het pupillenteam van zijn zoontje staat te trainen.
Vooral voetbalclubs zijn verknipt. Bij sommigen gaan zelfs meer biljetten onder of over de toonbank dan dat er ballen in het hok liggen. De clubliefde van menig selectiespeler zit vooral in zijn portemonnee. Want ergens anders een paar stuivers meer, dan is het vertrek aanstaande.
Dit beleid stompt de rechtgeaarde clubheld af. Wie heeft er nog zin om de remsporen van die duurbetaalde spits van het toiletporselein te schrobben? Ondertussen draaien de overgebleven clubhelden meer en meer uren. Als we zó doorgaan is er straks geen clubheld meer over. En bedenk dan dit: zonder clubhelden geen club! Maar da’s logisch…
